Η οικοτεχνία στον τόπο μας

Σε όλους μας είναι γνωστό πως η οικονομία της περιοχής μας αλλά και του Νομού γενικότερα βασίζεται κυρίως στην πρωτογενή παραγωγή και δευτερευόντως στον τουρισμό, την οικοτεχνία και τη βιοτεχνία.

Τα τελευταία χρόνια οι προσπάθειες στον τομέα του τουρισμού, όμως, είναι αληθινά αξιόλογες και συμβάλλουν ιδιαίτερα στην ανάπτυξη του τόπου μας. Ωστόσο, πάντα περιορίζονται στα πλαίσια της οικογενειακής επιχείρησης και δύσκολα αγγίζουν τα όρια αυτού που θα λέγαμε ¨βιομηχανία τουρισμού ¨. Κάτι τέτοιο θα ήταν σαφώς δύσκολο σε μια εποχή οικονομικής κρίση και μάλιστα για μια περιοχή χωρίς παλαιότερη παράδοση στον τομέα του τουρισμού. Επιπλέον, ας μην ξεχνάμε ότι με εξαίρεση τη Χαλκιδική για ολόκληρη τη Βόρεια Ελλάδα και τη Θράκη (ακόμη και για τη Θεσσαλονίκη) ο τουρισμός δεν αποτελεί ¨βιομηχανικό προϊόν ¨ή αλλιώς ¨βασική πηγή εσόδων¨.

Όταν όμως παρατηρεί κανείς την τόσο μεγάλη προσπάθεια ανάπτυξης και το μεράκι για την προώθηση του τουρισμού και την ανάδειξη του τόπου (όπως τουλάχιστον το αντιλαμβάνομαι εγώ προσωπικά σε προσωπικό και δημόσιο επίπεδο) δεν μπορεί παρά να σκεφτεί ότι κι άλλα πράγματα μπορούν να γίνουν! Σίγουρα υπάρχουν κι άλλοι τρόποι ανάπτυξης και στήριξης του τουρισμού με νέες δραστηριότητες και παράλληλες δράσεις που ίσως δώσουν οικονομική ανάσα στον τόπο.

Μια τέτοια δράση θα μπορούσε να είναι η οικοτεχνία που με τη βοήθεια των νέων προγραμμάτων αγροτικής ανάπτυξης θα μπορούσε να συμβάλει στην ανάπτυξη του τόπου. Ο τουρισμός μαζί με την οικοτεχνία θα μπορούσαν να αλληλοβοηθηθούν και να προωθήσουν καλύτερα την οικονομία μας. Θα ήταν πολύ όμορφο και πρακτικό οι τουρίστες του τόπου να μπορούν προγραμματισμένα ή όχι να επισκέπτονται τις διάφορες οικοτεχνικές μονάδες για να γευτούν και να αγοράσουν χειροποίητα τοπικά προϊόντα (αγροτικά και μη). Με τον τρόπο αυτό ο επισκέπτης θα παίρνει ένα τοπικό προϊόν και θα διαφημίζει έτσι την περιοχή που επισκέφτηκε συνάμα ,όμως ,θα του έχει προσφερθεί άλλη μια εναλλακτική δραστηριότητα.

Πρέπει να θυμόμαστε ότι η οικοτεχνία, σε αστικό τουλάχιστον επίπεδο, έκανε τα πρώτα της βήματα στα τέλη της δεκαετίας του ’40 μετά τα σκληρά χρόνια της Κατοχής. Δεν είναι καθόλου τυχαίο αυτό. Ίσως οι οικονομικές αδυναμίες των καιρών μας να ευνοούν τη μικρή επιχειρηματικότητα. Είναι ευοίωνο το γεγονός ότι στην περιοχή υπάρχουν πολύ αξιόλογες μονάδες μεταποίησης αγροτικών προϊόντων και τροφίμων που προωθούν τα παραδοσιακά μας εδέσματα ενίοτε και με μια πιο σύγχρονη πινελιά! Θα ήταν πραγματικά ευχάριστο εάν η οικοτεχνία αναπτύσσονταν και σε άλλους τομείς όπως για παράδειγμα η κατασκευή σύγχρονων αξεσουάρ με παραδοσιακά υφαντά υφάσματα, η σαπωνοποιία με προσθήκη τοπικών βοτάνων, η ποτοποιία με τοπικά αποστάγματα, η δημιουργία διακοσμητικών, κοσμημάτων ή και χρηστικών αντικειμένων που να βασίζεται σε φυσικές τοπικές πρώτες ύλες. Θα ήταν κάτι τέτοιο μια παράλληλη δράση για τους κατοίκους και συγχρόνως ένα επιπλέον κίνητρο για τους τουρίστες.

Αν, λοιπόν, οι τομείς του τουρισμού και της τοπικής μας οικοτεχνίας κινηθούν στα πλαίσια της συνεργασίας και της αρωγής σίγουρα θα υπάρξουν ενθαρρυντικά αποτελέσματα και ίσως για κάποιους βρεθεί μια μικρή εργασιακή λυση ή έστω μια οικονομική ανάσα.

Παραδείγματα επιτυχημένων Οικοτεχνιών της περιοχής μας:

Παραδοσιακά Προϊόντα Τσεντεμίδης
Samandust Ιαματικό Σαπούνι
Φάρμα Γενίτσαρη
Αλμωπία Παραδοσιακά Προϊόντα
Παραδοσιακό Τυροκομείο N&N
Lav-Ly Προϊόντα Λεβάντας

Περισσότερες πληροφορίες για ενδιαφερόμενους:
Υπουργείο Αγροτικής Ανάπτυξης & Τροφίμων – Οικοτεχνία

Άρθρο: Θεοδώρα Ταρενίδου